Persoonlijke Blog
Mijn dokter heeft me onlangs geadviseerd om in gesprek te gaan met een psycholoog. Ik had overspannenheidsklachten en zat midden in een toxische werksituatie. Die ervaring werd uiteindelijk het begin van mijn familieopstelling persoonlijke zoektocht, een proces waarin ik ben gaan onderzoeken welke thema’s echt van mij zijn, en welke misschien verder teruggaan.
In het verleden heb ik al eerder gewerkt met een psycholoog en later met een ergotherapeut. De psycholoog was een absolute verrijking en een eyeopener. De ergotherapeut kwam een aantal jaren later maar daar kwam ik geen stap verder. Werken met mijn lijf werkte niet, en pratend kwamen we tot de conclusie dat ik het allemaal wel goed “weet”. Nu ik erop terugkijk, is dat eigenlijk nog steeds zo. Al jaren kan ik niet goed de vinger erop leggen…
Terug naar de tekentafel: wat houdt mij tegen om echt mezelf te zijn?
Laat ik eerst inzichtelijk maken welke thema’s mij in de weg staan om echt te kunnen zijn wie ik wil zijn. Dit is een persoonlijk blog aan het worden, en ik gebruik mijn thema’s als voorbeeld. Maar de boodschap is dat als je in een situatie zit waarin je de vinger er niet op kunt leggen, het in ieder geval helpt om te benoemen wat je wél weet in plaats van te focussen op wat je niet weet.
De behoefte om verzorgd te worden
Allereerst heb ik een sterke wens om verzorgd te worden. Dat gevoel dat er iemand echt voor je zorgt, dat mis ik eigenlijk al heel lang. Sinds het overlijden van mijn moeder, de enige persoon die mij echt verzorgde, voelt het alsof er niemand meer is die die zorg overneemt. In mijn relatie voel ik het niet echt, in de wereld om me heen ook niet. Gelukkig heb ik een broer met wie ik veel kan praten. Ik mis heel concreet: iemand die zegt, “ga lekker zitten, ik maak een kopje koffie voor je.” Of dat ik gewoon mag aanschuiven aan tafel.
Vrijheid en authenticiteit: mezelf durven zijn
Daarnaast heb ik een grote behoefte aan vrijheid en authenticiteit. Ik wil mezelf kunnen zijn, echt doen wat ik voel dat klopt, vanuit een goed hart. Ik wil iets bijdragen, een verschil maken, maar vooral mezelf kunnen blijven in wat ik doe. Toch laat ik me snel belemmeren door wat er van me verwacht wordt als moeder, als partner, als mens. Of misschien nog vaker: door wat ik denk dat er van me verwacht wordt.
Werken voor liefde en waardering
En dan is er nog iets: ik werk altijd heel hard om liefde of waardering te verdienen. Ik kom uit een familie waar we vrij ijverig zijn, en ik denk dat de liefdestaal bij ons vooral bestaat uit iets doen voor een ander. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat dat misschien een geprogrammeerde manier van doen is. Nog steeds vind ik het fijn om iemand te helpen, maar of het echt mijn eigen taal is, dat wil ik nog eens onder de loep nemen.
Altijd alles zelf doen en de schaduw van eenzaamheid
Die zit diep. Als kind wilde ik al vroeg op mezelf wonen. Ik vroeg mijn moeder ooit: “Hoe oud moet je zijn om uit huis te mogen?” Dat is een interessante vraag, want goed in alleen zijn ben ik eigenlijk nooit geweest. Tijdens mijn studententijd deelde ik mijn appartement, en na mijn studie woonde ik wel een tijdje alleen wat ik erg prettig vond, maar dat gevoel had niets te maken met alleen willen zijn.
Eerlijk gezegd heb ik in mijn leven vaak eenzaamheid gevoeld. Dat is grotendeels verdwenen sinds ik samenwoon en kinderen heb. Toch blijft het thema van verbinding me raken. Op de havo moest ik ooit een verslag schrijven rond een zelfgekozen thema; ik koos “eenzaamheid”. Ik begon dat verslag met een zelfgeschreven gedicht. Achteraf vermoed ik dat daar al een oud pijnpunt in zichtbaar werd.
Van psycholoog naar familieopstelling: een nieuw pad
Nu ik met WiseBuddy ondergedompeld ben in zoveel mogelijkheden, ben ik er zelf één tegengekomen die beter voelt dan de voorgestelde psycholoog…
De meeste thema’s in mijn leven kon ik altijd herleiden naar wat ik zelf had meegemaakt. Maar dan blijven er nog trauma’s over die je wél hebt meegemaakt, maar niet meer echt kunt herinneren — zoals de babytijd. Super interessant en mijn interesse bespreek ik ook in dit artikel over zelfbeeld en verbinding. Bij mij is destijds de “laat de baby maar huilen”-techniek toegepast. Ik sta ervoor open om nog eens te onderzoeken wat dat met me heeft gedaan.
De stap naar familieopstelling
Vandaag viel het kwartje, na het luisteren van een podcast(familieopstelling wordt besproken vanaf minuut 12) en theatershow van Thijs Lindhout: ik wil de familieopstelling zelf ervaren.
Het idee dat er niet alleen trauma’s of blokkades zijn die je zelf hebt opgelopen, maar ook patronen die je overneemt uit je familiesysteem, raakt iets in mij. Dat sommige gevoelens of overtuigingen niet “van mij” zijn, maar misschien uit de vrouwenlijn of mannenlijn komen. Mijn ouders hebben allebei een achtergrond, en vooral mijn moeder heeft zware trauma’s doorstaan.
Ik merk dat ik dat nu wil onderzoeken. Niet omdat ik denk dat alles opgelost moet worden, maar omdat ik het interessant vind om te kijken of daar iets ligt wat ik nog niet heb gezien. Misschien zitten er stukken in mijn systeem die ik niet kan verklaren vanuit mijn eigen leven, maar wel als ik verder terugkijk.
Ik neem je mee op mijn reis. Of misschien kom ik je onderweg tegen?
Eerste stap: deelnemen als representant
Ik heb me inmiddels ingeschreven als representant tijdens een opstelling. Hierbij kreeg ik de volgende uitleg mee:
Als je deelneemt als representant, word je uitgenodigd om ten dienste van een opstelling van iemand anders te representeren. Als je innerlijk “ja” zegt, krijg je op een of andere manier toegang tot het familiesysteem van de vraaginbrenger en weet je waar je moet gaan staan. Het bijzondere is dat iedereen dit kan, het zit ingebakken in het mens-zijn.
Je mag een uitnodiging altijd zonder reden weigeren.
Deelnemen als representant kan een mooi effect hebben op je eigen leven, doordat je steviger op je eigen plek kunt gaan staan. Vaak kom je in representantenrollen terecht die iets zeggen over je eigen thema’s. Het kan inzichten geven over je familiesysteem en over hoe leden daarvan zich mogelijk voelen.
Lijkt mij een prachtige eerste stap als kennismaking met de familieopstelling.
Stay tuned…
